de fietshelm

"Nee, ik wil mijn helm niet aandoen!"

"Toch wel, je móet! Het is echt gevaarlijk zonder helm. Kom hier! Nee, kom terug! Ik tel tot drie!" Pantomine. Bleitsoepe. En ondertussen groen goeiemorgen zeggen aan de meneer die net voorbijwandelt.

"Maar waarom doe jíj dan geen helm aan?" vraagt Mos boos met zijn armen gekruist terwijl ik het slotje onder zijn kin toeklik.

Tjah, als ik eerlijk wil zijn, dan moet ik hem zeggen dat ik geen helm draag omdat ik dat lelijk vind. 

Maar hoeveel vraagtekens zouden er dan niet in dat kinderkopke opduiken? 

En hoe verantwoord ik dan voor mezelf dat ik hen verplicht, tot wenens toe, om dat ding wel aan te doen? 

"Omdat ik er geen heb, en omdat grote mensen al heel goed kunnen fietsen", zei ik. 

Zever in pakskes eigenlijk. En dat bij mijn kind! 

Ik kon hier geen vrede mee krijgen. 

Ik probeerde voor mezelf een wélgegronde reden te vinden waarom ik geen helm nodig heb. Ik heb lang nagedacht. Heel lang. Kon ik meteen de tijd nog wat rekken. 

Twee weken geleden ben ik tussen het studeren door kordaat naar de Decathlon gereden. Ik paste een aantal modellen, maar vond mijn hoofd er plots zó uitgerokken uitzien, dat ik ze netjes één voor één teruggehangen heb aan het haakje. Ik verliet de winkel met een nieuwe zonnebril. 

Tot vorige week donderdag. Ik was klaar met mijn examen, en had nog wel even tijd vooraleer de jongens thuiskwamen. 

Ik deed twee taakjes die ik al lang aan het uitstellen was: 

1. de frietpot uitkuisen 

2. de helm gaan kopen

Toen mijn jongens thuiskwamen toonde ik fier als een gieter mijn nieuwe aankoop. 

Fier, niet omdat ik het zo fantastisch mooi vind - misschien groeit de liefde met de tijd - wie weet. 

Fier, wel omdat ik die drempel overwonnen heb en mijn kinderen nu eerlijk en recht in de ogen kan kijken. Man, dat geeft een goed gevoel!