Hoe naïef kan een moeder zijn

Het was een kort hazetukje van amper tien minuten. Ik zucht als ik haar geluid door de babyfoon hoor, want ik had me net zo knus en warm in onze zetel genesteld om het nieuwe pareltje op de blog van mijn dierbare vriendin te lezen.  Ik zet het geluid nog even op 'dempen' met het idee haar nog even niet te horen en nog wat verder te kunnen lezen. Hoe naïef kan een moeder zijn. Op dat toestelletje zijn er ook nog lichtjes - waarheen mijn ogen zich om de twee seconden richten. En zelfs zonder die lichtjes had ik haar nog blijven horen huilen in mijn hoofd.

Ik klim drie verdiepingen naar omhoog, roep ondertussen "Tiiiiil, ik kom eraan schattie", en hoor al meteen dat er een vrolijke filou guppie op mij zit te wachten. Ik zie inderdaad fonkeling in haar ogen, en veel goesting om vanalles te gaan ontdekken en ondernemen. 

Tijdens het neerdalen lonkt op de tweede verdieping het grote bed. Ik sta twee seconden stil, twijfel heel even, maar doe het toch. Ik leg haar op de plaats van Vanski, en plof mezelf ernaast. Toch nog even rust voor een kwartiertje. Hoe naïef kan een moeder zijn. Wat een kermis. En toen ze ontdekte dat de kat zich in een hoekje aan het voeteinde verstopt had, ging het dak er helemaal af. 

Vroeger dan verwacht, stonden we daar dus weer, beneden. Ik zag de zetel en het nieuwe warme okergele dekentje met een soort van schapenvel aan de ene kant, maar ik vermande me. "Ik ga fruit voor ons snijden", zei ik tegen haar. Waarop zij meteen naar de kast trappelde, en er twee bordjes en haar slabbe uithaalde, en op haar triptrap klom.

Zelf had ik reuzehonger. Echt. Ik had zin in croissants, of wafels, of een stevige taart, of croque-monsieurs,  of pizza zou me ook gesmaakt hebben. Soms zijn om 15u alle opties valabel. 

Met deze overdenkingen sneed ik verder de sinaasappel. Terwijl we de stukjes in elkaars mond staken, bedacht ik dat we wel nog een pak rijstwafels liggen hebben - die ik vervolgens meteen uithaalde.  Ik heb zin om er choco op te smeren, dacht ik. Maar dàt wil ik haar niet leren! Sebiet denkt ze dat rijstwafels altijd met choco zijn en wil ze nooit meer 'gewone' eten. Dus wachtte ik geduldig. Eigenlijk ongeduldig. Sinds wanneer blijft zij zolang aan tafel zitten voor een vieruurtje? 

Toen ze van haar triptrap naar beneden klom, gaf ik haar nog wat aanzetten tot spelen, waarna ik op mijn kousevoeten de chocopot uit de kast haalde. Ze keek even op bij het horen van de piepende kastdeur, ik verstopte de pot meteen achter de pak rijstwafels op tafel. Ik keek naar haar. Zij naar mij.  En tien seconden later zat ze weer naast me, met een rijstwafel mét choco én de grootste glimlach van de wereld. Hoe naïef kan een moeder zijn. 

wens aan Evelien en Wouter Jan

"Mama, ik heb goed gedroomd hoor vannacht", zegt Oskar tijdens het ontbijt. "O ja, waarvan droomde je dan?" vroeg ik. "Ik droomde dat ik samen met een pauw zonnebloemen was gaan planten".  Terwijl hij deze woorden sprak smolt zijn blik weg, alsof hij weer even naar die droom terugvloog.  Hij nam me mee, en ik zag het plots helemaal voor me. Hemels.

Het is maandagmorgen. We zijn aan het wandelen op weg naar het viskraam op de markt in Kortrijk. Tussen de stoeptegels in een vergeten hoekje merkt hij een uitgebloeide paardebloem op. "Wacht even mama, zegt hij. Hij plukt de paardebloem. "En nu goed kijken hé. " Hij blaast en kijkt met zijn blinkende oogjes naar de witte pluisjes die alle kanten op vliegen. "En nu mag je een wens doen hé,", zeg ik.  "Ik wens.... ik wens.... dat het vandaag een mooie dag wordt!".  Wat heb je gelijk, mijn mannetje, dacht ik. Dit is een prachtige wens.

Kinderen zitten barstensvol leven.
Ze leren me dat elke dag propvol leven zit. Geen grootse avonturen en verwezenlijkingen, maar heel eenvoudige momenten die ons gegeven worden, dag na dag. We krijgen ze om niets. En we mogen ze rijkelijk delen met onze naasten, ook om niets.  

Evelien en Wouter Jan,

Ik wens jullie een huwelijk toe waarin jullie 

net zoals een kind 

mogen voelen en zien en ruiken en smaken 

dat elke dag propvol leven zit.

Ik wens jullie de spontaniteit van een kind toe, 

om het leven zonder scrupules te delen.

Ik wens jullie veel wandelingen met een prachtige pauw toe. 

Veel blazen aan uitgebloeide paardebloemen. 

En dat de wens, dat het een mooie dag wordt, 

altijd op een of andere manier mag uitkomen.

het bal van de Gehoorzaamheid

Deze meditatie, waarschijnlijk geschreven in 1946, is een van de bekendste van Madeleine Delbrel. 
Eens te meer drukt ze erin de blijheid, de lichtheid en de spontaniteit uit van het geestelijke leven van hen die zich op God verlaten. Madeleine treedt naar voren als iemand die vertrouwd is met dansen, in haar jeugd hield ze enorm van dansen. Een 'fuifbeest' zoals we nu zouden zeggen.


Het is de veertiende juli.
Iedereen gaat dansen.
Overal, sedert maanden, sedert jaren, danst de wereld.
Hoe meer mensen er sterven, hoe meer er dansen.
Golven van oorlog, golven van feest.

Er is echt veel lawaai.
De ernstige mensen zijn naar bed,
de religieuzen bidden de ochtendgebeden van de heilige Hendrik, koning,
en ik denk
aan een andere koning
aan koning David, die danste voor de Ark.

Zoals er veel heilige mensen zijn die niet van dansen houden,
zo zijn er veel heiligen geweest die de nood voelden om te dansen
zo blij waren ze om te leven:
de heilige Thérèse met haar castagnetten
de heilige Johannes van het Kruis met het kindje Jezus in zijn armen
de heilige Franciscus, voor de paus.
Als we vrede konden nemen met U, Heer,
dan zouden we niet kunnen weerstaan
aan die behoefte om te dansen
die losbarst in de wereld
en we zouden kunnen raden
welke dans U ons wil laten dansen
door Uw voorzienigheid op de voet te volgen.

Want ik denk dat U er misschien genoeg van heeft,
van mensen die zeggen U te dienen
op de toon van een kapitein,
die zeggen U te kennen op de toon van een professor,
die zeggen U te bereiken door hard te trainen.

Het is nu aan ons om ons te laten uitvinden om als vreugdevolle mensen met U dansend door het leven te gaan. 

Om een goede danser te zijn, met U of iemand anders,
moeten we niet weten waar het naartoe gaat.
We moeten kunnen volgen
vrolijk zijn
licht zijn
en vooral niet onbuigzaam zijn.

We moeten U niet vragen waarom U deze passen graag zet, 
we moeten een soepel en levendig verlengstuk van U zijn, 
en van U het ritme van het orkest ontvangen. 
We moeten niet tegen elke prijs willen vooruitgaan, 
maar willen draaien, opzij gaan. 
We moeten kunnen stoppen en glijden in plaats van stappen. 
Het zouden slechts dwaze stappen zijn als de muziek er geen harmonie aan gaf. 

Maar wij, wij vergeten de muziek van Uw Geest,
we maken van ons leven een turnoefening;
we vergeten dat het leven zich laat dansen in Uw armen,
dat uw heilige Wil onmetelijk fantasierijk is,
dat het leven slechts eentonig en vervelend is voor vermoeide zielen die er als een muurbloempje bij zitten op het vreugdevolle bal van Uw liefde.

Heer, kom ons van onze stoel halen.
We zijn bereid om de boodschappen, de rekeningen, het avondeten, de avondwaken tijdens dewelke we vermoeid zullen zijn, voor U te dansen.
We zijn bereid om morgen voor U het werk, de hitte en later ook de koude te dansen.
Als sommige melodieën in mineur zijn, dan zullen we niet zeggen dat ze triest klinken,
als andere ons een beetje buiten adem brengen, dan zullen we niet zeggen dat ze onverdraaglijk zijn,
en als sommige mensen ons omver lopen, dan zullen we dat met een lach opnemen, want botsen hoort bij dansen.

Heer, leer ons welke plaats
het bal van de gehoorzaamheid inneemt
in die eeuwige roman die zich
tussen U en ons afspeelt.

Maak ons de orkestratie bekend van U wil, de harmonieën, waarin dat wat U toelaat, vreemde noten binnenbrengt in de sereniteit van wat U wil.
Leer ons elke dag ons mens-zijn aan te trekken als een baljurk, zodat we door U de kleinste dingen kunnen beminnen als onmisbare sieraden. 
Help ons ons leven te beleven,
niet als een schaakspel waarin elke zet berekend is,
niet als een wedstrijd waarin alles moeilijk is,
niet als een probleem dat ons hoofdbrekens/op ons zenuwen werk bezorgt,
niet als een uitstaande schuld,
maar als een feest
als een bal
als een dans
in de armen van Uw genade
op de universele muziek van Uw liefde.

Heer, kom ons van onze stoel halen.

uit 'betoverd door God' van Ann-Sophie Noreillie en Piet Raes

nog 2 maanden

My 3 boys. Love them. 

Komt daar nog zo'n prachtjongen bij? 

Of wordt het een zusje? 

Nog 2 maanden, en het geheim zal zich onthullen...

Maria's liedje

Deze week was ik aangegrepen door 'Maria's liedje' (van Elly&Rikkert).

Het doet me beseffen dat Maria ook echte menselijke moedergevoelens zal gehad hebben.
En zoals bij ieder kind: dat gaf haar veel vreugde, maar ook zorgen.

Ze draagt het kind negen maanden lang, ze voelt het stampen, ze krijgt weeën en perst het eruit, ze koestert het, ze wiegt het in slaap, ze kijkt hoe hij groeit, ze is ontroerd met zijn eerste lachje, ze is verheugd als hij kan stappen, ze is verwonderd over zijn eerste woordjes,.... Ze is trots op hem.
En tegelijk denkt ze na over later. Ze weet dat ze Hem niet eeuwig op schoot zal kunnen nemen. Ze weet dat Hij Zijn leven zal moeten gaan. Ze weet dat ze Hem zullen uitlachen, pijn doen, ze weet dat ze Hem daar niet zal tegen kunnen beschermen... 

En ze weet dat ze altijd zijn moeder zal blijven en van Hem houden. 

De sterke trouw en liefde van een moeder.

Ik vind dit prachtig. 

Je kan het liedje hier beluisteren

Dit is de tekst:

Slaap maar m'n prinsje nu ben je nog klein
Maar eens zal jij de verlosser zijn
Al ben je heilig toch ben je arm
Hier ben je veilig in mama's arm
Straks ben je koning maar nu heel gewoon
Ik ben je moeder en jij bent mijn zoon

Groei maar m'n prinsje je loopt en je praat
Eens komt de dag dat jij mij verlaat
Zo is het leven straks ben je groot
Kom nog maar even op mama's schoot
Straks ben je koning maar nu heel gewoon
Ik ben je moeder en jij bent mijn zoon

Ga maar m'n prins dit is het moment
Ik laat je gaan ik weet wie je bent
Hier was je veilig hier in mijn huis
Straks moet je lijden dan komt het kruis
Dan ben je koning en krijg je een kroon
Maar ik blijf je moeder en jij blijft mijn zoon

passie in het wassalon

Soms, vaak, heel vaak, lenen de weersomstandigheden er zich niet toe om de was buiten te laten drogen. 

Dan heb je verschillende opties:

• De was aan een rekje binnen laten drogen. Hier houden wij niet van wegens dan te veel vochtigheid in het luchtklimaat binnen. 
• Een droogkast kopen. Hier houden wij ook niet van wegens de hoge kosten (aankoopprijs + hoog elektriciteitsverbruik). 
• De was in grote droogkast in wassalon steken. Hier houden wij wel van! Zo'n salon ligt op nog geen minuut wandelen van ons deur én we betalen welgeteld 1,20 euro om 2 wasten in 25min te laten drogen.  Dat is 0,60 euro per was. 60 cent! De rugvriendelijke hoge tafels om te plooien  én het contact met wat andere medemensen krijg je er gratis bij. 

Bon. Tot zover de schets van de context. 

Stond ik daarnet dus mijn gedroogde was in het salon te plooien. 

Komt de 'baas' van 't spel binnen.  Zoals altijd zoekt hij met iedereen daar aanwezig één voor één oogcontact om vriendelijk te begroeten. Zoals altijd vind ik dat zo bijzonder. 

Ik plooi verder. 

Hij komt vragen of alles lukt, mevrouw? Ja hoor, bedankt!

Hetzelfde vraagt hij aan een Afrikaanse vrouw die op een stoel recht voor een wasmachine zit, te kijken/staren naar hoe haar was draait. Ze vraagt zich in het frans af waarom ze geen schuim ziet en hij legt met de grootste passie uit hoe dat wasmiddel in elkaar zit en waarom het dus niet schuimt. 

Vervolgens doet hij gezwind opnieuw 'de toer' van het salon, met een doos van die gekleurde suiker-maria-tjes en pick-nicken. Iedereen mag grabbelen naar wens. Geven maakt blij, zoveel was duidelijk!

Ik plooi verder, mijn laatste stuk. En ik bedenk hoe machtig prachtig dit toch wel is. Een man, ik schat rond de 35-40 jaar, die met zoveel passie zijn wassalon runt. Recht uit het hart mensen aankijkt en verwelkomt. De moeite doet om mariatjes te kopen en te trakteren. 

Ik bedenk dat ik hierover iets wil schrijven, en trek nog snel een foto als didactisch materiaal. "Zal ik er één trekken van jij met je wasmand?" vraagt hij me terwijl hij het geld in de wisselautomaat telt. Alsof hij trots was dat ik het de moeite vond om dit moment op foto vast te leggen. 

Hij wou nog de deur voor me openhouden, maar een andere vriendelijke man was hem al voor. 

Kleine dingen doen met een gepassioneerd hart. Daar straalt vreugde en licht van uit! Zoveel is vanavond door die man bewezen!

Ideaal voor nr. 3!

Zo'n kastje van de Ikea, dat is gemaakt om 3 kinderen, wat speelgoed en een hond in op te bergen, zo blijkt!

Ja, u hebt dat goed gezien!
Zita blijft de hond.
Mos blijft de oudste.
Kor wordt nu de middelste.
En ons nieuw kleintje is het kleinste.

Met een super blij en dankbaar hart kunnen we jullie vertellen dat - als alles goed verloopt- begin april 2017 ons derde kindje zal geboren worden!
Dat is om en rond de 5e verjaardag van Kor, en een paar maanden voor de 7e verjaardag van Mos. En ook in het 30e levensjaar van Vanski en mezelf.

Het is best spannend om de baby-periode weer in te duiken, want ondertussen ligt deze toch al een tijdje achter ons. Het zal weer wennen zijn, maar tegelijk ook niet te vergelijken met voorheen omdat we nu al twee grote zelfstandige jongens hebben die het ten volle beseffen en mee beleven. En zullen kunnen helpen. En (hopelijk) zo ontzettend fier zullen zijn. En het geregeld heel druk zullen maken. En het geregeld ook adembenemend mooi zullen maken.

Kleintje, je bent zeer welkom! Wij zien uit naar je komst, maar ondertussen hoop ik dat je het nog 6 maanden uitstekend naar je zin mag hebben in mijn buik!

op deze negende september

Negen september vandaag.
Dat betekent dat mijn grootste jongen al zeven dagen doorgebracht heeft in het eerste leerjaar!
Mijn tweedegrootste jongen zit ondertussen ook al in het tweede kleuter.
Zo trots op mijn groeiende mannetjes!

Ik merk dat ze groter worden, in alles.
Zo vroegen ze op 2 september zelf of ze niet op school zouden mogen blijven eten. "Please?"
De vorige jaren kwamen ze iedere middag thuis eten, behalve op dinsdag want dan ging mijn moeder ze halen.
Maar dit jaar wordt anders. Met the boys themself als vragende partij zullen ze nu iedere maandag en dinsdag op school eten. Om met hun vriendjes te kunnen spelen.

Prachtig vind ik dat, dat het voor hen niet van nillens willens is, maar van echt willen en kunnen.
Dankbaar ben ik, dat wij beiden een job hebben die ons in staat stelt om ons zo aan de kinderen te kunnen aanpassen.

Vandaag, 15u. Ik kom de schoolpoort buiten met mijn twee rakkertjes aan de hand.
"Mama!", zegt Mos me met blije oogjes en een opgetogen gezicht.
"Dit weekend is het offerfeest he!" En ik zie aan zijn oogjes dat hij dat al volledig ziet zitten.
Meteen daarna verzakt het wezentje, en sluipt er een kleine ontgoocheling in zijn stem. "Maar het is wel alleen voor de Moslims..." 

"En wij zijn geen Moslims hé?" vroeg hij even later toch nog eens voor de zekerheid :-)

Blijkbaar had de directeur net voor beltijd aan alle Moslims een fijn offerfeest toegewenst. Dat vertelde Mos me 's avonds aan tafel. Ik verzekerde hem dat, als er ook nog eens een feest voor de christenen is, bijvoorbeeld Kerstmis of Pasen, dat de directeur dat ook voor ons zal zeggen. "Papa, wil je een kleurplaat van paaseieren afdrukken?", vroeg Kor onmiddellijk daarop aan Vanski. "Ja, en voor mij ook één", zei Mos.

En zo geschiedde dat wij hier op een paar uur tijd van het offerfeest naar pasen vlogen vandaag. Op deze negende september.