vrijdag 13 februari 2015

engels dan nog wel

"En wist je dat er een kindje in mijn klas zit dat een andere taal spreekt?" vroeg/zei Mos me plots tussen de soep en de boterhammen.

"Nee, wie dan?"

"Abdoemaaaaliek" zei hij. "Hij spreekt engels. Ja, ik denk wel dat het engels is!" 

Sinds september gaan onze jongens naar een school op tien minuutjes wandelen van ons deur. En aangezien wij wonen in de gekleurde buurt van Kortrijk, hoef ik u niet uit te leggen hoe veelkleurig de school eruit ziet.

Die overheersende veelkleurigheid zou me kunnen doen twijfelen of mijn kind zich geen vreemde eend voelt in zijn eigen straat/wijk/buurt.
Ik heb daar intuïtief nooit aan getwijfeld, maar deze opmerking van Mos heeft me nu een beetje getoond waarom twijfel daarover niet nodig is.

Wij, volwassenen, hebben de neiging om in het leggen van contacten te vertrekken vanuit de verschillen. Die ideeën (zaken die we gezien of gehoord hebben) in ons hoofd geven ons een voor-beeld van hoe onze relatie er zou kunnen uitzien (wat de mogelijkheden en beperkingen zijn), soms nog voor we een woord met elkaar uitgewisseld hebben.

Kinderen daarentegen vertrekken in hun contacten veel spontaner vanuit een gelijkheid en gemeenschappelijkheid. Jij en ik zitten in dezelfde klas. We staan allemaal op dezelfde lijn. We gaan allemaal samen ontdekken.

Hoewel ik zeker weet dat er een (gering) aantal kindjes in zijn klas zit die al gans het jaar niet goed nederlands praten, valt het Mos nu (na zes maand) pas op dat er eentje (al even lang op school als Mos) een andere taal spreekt. Nog nooit eerder opgemerkt, blijkbaar.
Verschillen onderling, daar denken mijn smurfjes (3 en 4,5j) niet aan. En als ik zie hoe Mos 's morgens tijdens het naar school wandelen een sprintje maakt om met een grote smile aan de hand van Zooliea (de mama van een klasgenootje) te kunnen wandelen, dan weet ik het zeker. Die verschillen, ze zijn er niet voor hem.

Engels dan nog wel. Ik denk er het mijne van als ik dat gastje zijn naam hoor :-)
Fier als een gieter nam hij nog een stevige hap in zijn boterham. Want he, iemand die engels spreekt kom je ook niet iedere dag tegen he.


1 opmerking:

  1. Heel herkenbaar! Ik moet eerlijk toegeven dat ik in het begin wel een wenkbrauw optrok toen ik geen enkel blank Belgisch kindje in de klas terugvond bij de oudste, maar ik ben zo trots op de multicultuurbom die zij instant binnenkrijgt. Ze is nu al meer een echte Antwaarpse (met het meest aantal culturen op de wereld in 1 stad) dan ik ooit zal zijn!

    BeantwoordenVerwijderen