stage2#finito

"Mama, wil je mij dragen naar boven want ik ben zo moe dat mijn benen bijna beneden blijven staan." 
Dat stel ik me dan letterlijk voor.

Dus ik droeg hem naar boven. Twee etages hoog.Vijftien kilo.
Het enige wat ik bij dat wittekopke moest doen, is het poepke ondersteunen. De rest van zijn lichaam rolde hij rond mij, en zweefde daardoor bijna mee. Het voelde zo harmonieus en goed aan, dat het bijna was alsof híj me naar boven tilde.

Vraag mij om onze jongste twee etages hoog te dragen, en u mag mij zelf wegdragen denk ik.
Ook 15 kilo, maar op een andere manier. Ik zeg het woord 'blok' en u weet genoeg.
Harmonieuze momenten creëert hij eerder op schoot. Onze zachte knuffelbeer. Dan laat hij zich met zijn volle gewicht&ziel in mijn borstkas wegzinken, legt hij zijn kopke, lokt hij aan zijn tutje, kijkt hij met puppy-eyes, en zegt hij dat ik "nu niet meer moet gaan werken he". "En straks ook niet he."

"Hoeveel jaar moet jij nu nog studeren?" vraagt mijn Vanski een aantal keer per jaar. "Na dit jaar nog twee jaar." ... "Maar deze maand heb ik geen stage en geen examens meer" voeg ik er meteen aan toe. 
Ik weet dat mijn studies op hem wegen. Maar ik weet ook dat hij wil dat ik iets kan doen dat ik graag doe. Het leven trekt soms aan twee kanten.
Maar dit weekend en komende week trekt het even maar één kant: Ik ben thuis en heb (heel) even geen nakende examens. Ik kan er voor hem zijn en naar hem luisteren, met een extra grote effort om mijn schade van januarimaand=stagemaand=volledigopgeslorbtzijnmaand in te halen.

Een goeie stageperiode achter de rug hebben. En nu weer meer thuis zijn om met witjes naar boven te kunnen zweven, om met knuffelbeertjes in de zetel weg te kunnen zinken, en om met mijn volle tijd en aandacht weer met Vanski te kunnen zijn.
Daar ga ik nu heel traag een heel goed koekske met chocoladebrokjes voor eten, zie.