wens aan Evelien en Wouter Jan

"Mama, ik heb goed gedroomd hoor vannacht", zegt Oskar tijdens het ontbijt. "O ja, waarvan droomde je dan?" vroeg ik. "Ik droomde dat ik samen met een pauw zonnebloemen was gaan planten".  Terwijl hij deze woorden sprak smolt zijn blik weg, alsof hij weer even naar die droom terugvloog.  Hij nam me mee, en ik zag het plots helemaal voor me. Hemels.

Het is maandagmorgen. We zijn aan het wandelen op weg naar het viskraam op de markt in Kortrijk. Tussen de stoeptegels in een vergeten hoekje merkt hij een uitgebloeide paardebloem op. "Wacht even mama, zegt hij. Hij plukt de paardebloem. "En nu goed kijken hé. " Hij blaast en kijkt met zijn blinkende oogjes naar de witte pluisjes die alle kanten op vliegen. "En nu mag je een wens doen hé,", zeg ik.  "Ik wens.... ik wens.... dat het vandaag een mooie dag wordt!".  Wat heb je gelijk, mijn mannetje, dacht ik. Dit is een prachtige wens.

Kinderen zitten barstensvol leven.
Ze leren me dat elke dag propvol leven zit. Geen grootse avonturen en verwezenlijkingen, maar heel eenvoudige momenten die ons gegeven worden, dag na dag. We krijgen ze om niets. En we mogen ze rijkelijk delen met onze naasten, ook om niets.  

Evelien en Wouter Jan,

Ik wens jullie een huwelijk toe waarin jullie 

net zoals een kind 

mogen voelen en zien en ruiken en smaken 

dat elke dag propvol leven zit.

Ik wens jullie de spontaniteit van een kind toe, 

om het leven zonder scrupules te delen.

Ik wens jullie veel wandelingen met een prachtige pauw toe. 

Veel blazen aan uitgebloeide paardebloemen. 

En dat de wens, dat het een mooie dag wordt, 

altijd op een of andere manier mag uitkomen.