Vorige week nam Kor met zijn juf en vriendjes afscheid van een een meisje uit de peuterklas. Ze is de vijfde in de rij die dit schooljaar moet vertrekken. Soms is het ook zonder afscheid. Als het kindje plots dagen/weken niet meer verschijnt, en ouder(s) niet meer te bereiken zijn, weet de school hoe laat het is.
Ook Mos (2e kleuter) zag dit schooljaar al een aantal kindjes niet meer terugkeren. En dan heb ik het nog niet gehad over al die kinderen uit andere klassen.
Mos en Kor zien er vooral het avontuurlijke van in. Weggaan naar een ander land is in hun ogen vakantie. Ik weet niet of ik het hen wil uitleggen. Ze zijn nog zo vrij, zo puur, zo onschuldig in hun denken en zijn. Dat ze maar nog even zo blijven. Er zal nog genoeg zware kost op hen afkomen.
Ik hoop en bid dat ik doorheen de jaren zal mogen aanvoelen wanneer en hoe diep ik hen beetje bij beetje in bepaalde situaties moet betrekken.
Voor die klasgenootjes die vertrokken zijn is het wellicht allesbehalve vakantie.
Plots hun hebben en zijn achterlaten. De vlieger op. De laatste weken vaak alleenstaande moeders met hun kroost. Terug naar het land met herinneringen van misschien angst, honger, geweld, vrouwenbesnijdenis, verkrachting, geweld, oorlog, onderdrukking,... . Alleen zij weten hoe het daar was, en zullen nu ook weer weten of er ondertussen veel veranderd is.
Ik hoop dat ze toch een knuffelbeertje en een hoop goede herinneringen van hier kunnen meenemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten