Het is alsof ik de voorbije twee maanden in een onderzeese wereld geleefd heb, compleet weg van alles en iedereen waar ik normaal aandacht aan geef.
Zoals ik hier aankondigde, was ik gedurende zes weken stagiair vroedvrouw op de materniteit.
Het was een periode om nooit te vergeten.
Iedere dag zoeken en vragen omdat je iets niet weet.
En ook iedere dag zoveel voldoening hebben omdat je weer zoveel meer kan in vergelijking met gisteren.
Veel verse schattige borelingetjes mogen zien en vasthouden.
Veel blije mensen.
Veel mooie kleertjes en dekentjes en geboortekaartjes.
Veel pralines.
Veel babybadjes gegeven.
Veel plezier met de andere vroedvrouwen.
Veel leuke gesprekken met de mama's tijdens de verzorging.
Veel borstvoedingen geholpen met positief resultaat.
Veel borstvoedingen geholpen met positief resultaat.
Veel dankbare mama's.
Veel bevestigd geweest dat dit het beroep is dat ik wil doen.
Veel, heel veel niet thuis.
Veel gesjouw met kinderen van her naar der.
Veel reflecties en opdrachten.
Veel jongenspis en lopende babykak op mijn pak.
Veel Vanski en kiddies alleen.
Weinig gekookt.
Veel om 6u 's morgens op de fiets.
Veel tot 23u aan mijn bureau.
Veel van pure stress chips en snoep gefret.
Veel van pure stress chips en snoep gefret.
Veel verlangd om nu al mijn diploma te hebben.
En alsof het allemaal nog niet intensief genoeg was...
...werd ons huis die periode omgetoverd tot een leemwerf. Of patattenveld. Een smerige boel. Niet meer bewoonbaar beneden.
We zetten de meubels onder het afdak buiten. En vervolgens namen we het speelgoed, de kinderen en het stof mee naar boven voor 6 weken, met alle ongemakken en frustraties, en ook wel wat knusheid vandien.
...werd ons huis die periode omgetoverd tot een leemwerf. Of patattenveld. Een smerige boel. Niet meer bewoonbaar beneden.
We zetten de meubels onder het afdak buiten. En vervolgens namen we het speelgoed, de kinderen en het stof mee naar boven voor 6 weken, met alle ongemakken en frustraties, en ook wel wat knusheid vandien.
Geen tijd meer over om nog eens echt te leven ook.
Geen tijd meer over voor quality-time met mijn gezin, laat staan sociale omgeving. Ook niet voor wandelingetjes. Ook niet voor gezond koken. Ook niet voor rustig thee drinken. Ook niet voor de was deftig doen. Ook niet voor stofzuigen - nutteloos trouwens in een werf. Ook niet voor bloggen. Ook niet om in de gulle septemberzon te zitten. Dat laatste was trouwens toch geen optie in onze tuin die iedere dag meer en meer overspoeld raakte van de stinkende- rottende - platgetrapte- afgevallen peren op ons pelouse.
Geen tijd meer over voor quality-time met mijn gezin, laat staan sociale omgeving. Ook niet voor wandelingetjes. Ook niet voor gezond koken. Ook niet voor rustig thee drinken. Ook niet voor de was deftig doen. Ook niet voor stofzuigen - nutteloos trouwens in een werf. Ook niet voor bloggen. Ook niet om in de gulle septemberzon te zitten. Dat laatste was trouwens toch geen optie in onze tuin die iedere dag meer en meer overspoeld raakte van de stinkende- rottende - platgetrapte- afgevallen peren op ons pelouse.
Ik heb getwijfeld om door te doen, ja.
Omdat 36u/week op dienst plus iedere dag minstens nog 2u aan mijn bureau té zwaar is voor mijn gezin.
Ongenadig druk, chaotisch en ongestructureerd was het. En daar leefde iedereen in mee.
Ik heb me vaak afgevraagd of het me dat allemaal wel waard is.
Anderzijds moet ik ook eerlijk het hele plaatje bekijken. Van dergelijke stageperiodes zijn er max. 2 per jaar. Daartussen heb ik 't schoon leven. Bijna altijd thuis. Zelf kunnen koken. Met Mos (en binnenkort ook Kor) over de middag thuis kunnen eten. Tijd hebben voor ditjes en datjes. Rustig kunnen leven. En aan mijn bureautje iedere dag verder bijleren.
Waarom zou ik die droom dan opgeven?
Momenteel ben ik aan het recupereren van de voorbije weken.
Ik kom weer op krachten, ik voel het.
Ik eet weer gezonder.
Ik speel weer graag met de kinderen, en heb weer geduld met hen. En zij ook met mij.
Ik kan weer in de zetel zitten met Vanski en thee.
De gedachte aan de volgende stage (januari) bezorgt me lichte hartkloppingen, maar dat los ik op door die gedachte nog even te negeren.
Nu eerst genieten van de rust die terugkeert. En wegdromen van een prachtig diploma, en een prachtige job. Dat alles -normaalgezien- in 2017.
Omdat 36u/week op dienst plus iedere dag minstens nog 2u aan mijn bureau té zwaar is voor mijn gezin.
Ongenadig druk, chaotisch en ongestructureerd was het. En daar leefde iedereen in mee.
Ik heb me vaak afgevraagd of het me dat allemaal wel waard is.
Anderzijds moet ik ook eerlijk het hele plaatje bekijken. Van dergelijke stageperiodes zijn er max. 2 per jaar. Daartussen heb ik 't schoon leven. Bijna altijd thuis. Zelf kunnen koken. Met Mos (en binnenkort ook Kor) over de middag thuis kunnen eten. Tijd hebben voor ditjes en datjes. Rustig kunnen leven. En aan mijn bureautje iedere dag verder bijleren.
Waarom zou ik die droom dan opgeven?
Momenteel ben ik aan het recupereren van de voorbije weken.
Ik kom weer op krachten, ik voel het.
Ik eet weer gezonder.
Ik speel weer graag met de kinderen, en heb weer geduld met hen. En zij ook met mij.
Ik kan weer in de zetel zitten met Vanski en thee.
De gedachte aan de volgende stage (januari) bezorgt me lichte hartkloppingen, maar dat los ik op door die gedachte nog even te negeren.
Nu eerst genieten van de rust die terugkeert. En wegdromen van een prachtig diploma, en een prachtige job. Dat alles -normaalgezien- in 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten