autodelen: zo doen wij dat

Sinds we in de stad wonen, zijn we zoveel mobieler geworden. Met minder auto. Daarover schreef ik in de vorige blogpost.

We zijn nu zaterdag en ik zie dat we de voorbije week slechts twee maal de auto opgestart hebben. Vorige week week was dat drie keer. En de week ervoor weer twee keer.
Iedereen die een auto heeft zal meeknikken als ik zeg dat een auto veel kost. Het is zonde om zoveel geld uit te geven aan verzekering en onderhoudskosten, om je wagen vervolgens 90% van de tijd te parkeren.
Als je één hebt, moet er mee gereden worden, anders is het sop de kolen niet waard, toch?

Dat was dus een bizar probleem. Een kwestie. Zeer interessant.

Zoals het wel af en toe eens in het leven gaat, komen dan de juiste puzzelstukjes tevoorschijn.
Een bevriend koppel woont twee straten verder in een uiterst charmant huis. Ze hebben twee kleine kindjes. Geen huisdieren. Geen tv. En geen auto. Wel een GPS.
Van het een kwam het ander.

         

Zo doen wij dat:

1. We schreven ons in bij Autopia, die ons een persoonlijke infosessie aan huis kwam geven. 
2. Aan de hand van vooraf opgestelde rekenbladen (van Autopia) berekenden we hoeveel het kost om 1 km met onze auto te rijden (aankoopkost, afschrijving, verzekering, onderhoud, diesel,...). Dat komt voor onze auto neer op 27 cent. 
3. We aten eens samen en legden afspraken vast.
4. We ondertekenden een nieuwe verzekering, waarin beide gezinnen opgenomen zijn. 
5. We delen een online google-calender. Wie (zij, maar ook wij) de auto nodig heeft, checkt of het beestje vrij is en reserveert het. Dat kan een kwartier van tevoren zijn, maar ook voor de komende weken staan er al reservaties, zie ik. 
6. De vrienden noteren bij elke rit in het schriftje de kilometerstand bij vertrek en aankomst.
7. Op het einde van de maand bereken ik hoeveel kilometers zij reden. Ik doe dat maal 0.27 euro. En ik vraag hen vriendelijk om dat op mijn rekening te storten. 

                   

Inmiddels doen we dit drie maanden. En wij zijn daar zo ontzettend tevreden mee! Behalve dan die drie keer dat ik baalde. Het was lastig weer. Ik was moe van de voorbije dag. Ik moest nog een kind en wat spullen gaan halen. Ik had géén zin in tjolen met de fiets of bus. En toch moest het omdat de vrienden de auto gereserveerd hebben. Dan vroeg ik me tijdens het stampen op de trappers af waarom wij eigenlijk zo zot zijn om dat allemaal te doen.

Niettemin nog steeds overtuigd van deze voordelen:

• We krijgen maandelijks een bedrag op onze rekening, die de verzekering -en onderhoudskosten helpt dragen. Dat maakt het financieel aanvaardbaar om hem niet veel te gebruiken.
• We kunnen dus nog steeds veel de fiets nemen, maar hebben een auto beschikbaar om bv. naar containerpark te gaan, naar schoonouders in Zonnebeke te gaan, vrienden te bezoeken op een ambetante plaats,...
• Dat geldt ook voor het andere gezin. 27 cent per km loopt snel hoog op, maar daar tegenover staat dat zij niet de investering moesten doen om een auto aan te kopen. 
• We moeten moeite doen om de auto te nemen: reserveren, en vaak ook nog eerst 10 minuten wandelen als de auto bij de vrienden geparkeerd staat. Dat helpt om niet als vanzelfsprekend in die auto te springen, en meer de fiets te nemen.  
• Wij gebruiken hun gps. Zij gebruiken onze kinderautostoel. Onze kinderen gebruiken elkaars leesboekjes. En wij gebruiken elkaars cd's.
  
  

Zeg nu zelf, dat is toch gesneden brood? Of zijn wij echt zot?