Ze zijn weg.

Onlangs stuurde een vriendin me deze foto.
Een herinnering van een kamp anno 2005.

Ik schrok me een bult!

Dat ik krullen had, herinnerde ik me nog. Maar dat het er zoveel waren, en in veer-achtige vorm, dat was ik helemaal vergeten. 

Wat ik in 2005 nog niet wist, is dat die veren 4,5 jaar later over hun hoogtepunt heen zouden zijn. In 2009 werd ik namelijk zwanger van Mos. Daarna zijn geboorte. Een jaar later weer een zwangerschap, en 9 maanden later weer een geboorte. 

De vrolijke opspringers op mijn hoofd moesten eraan geloven. Ik zag ze over die twee jaar geleidelijk aan smelten als sneeuw voor de zon.
Ik steek het op de hormonen, niet op de kinderen. 

Ach, voor alles is een tijd. Ook voor de buitenkant van je eigenste zelf. 

Nu heb ik sinds kort een frou-froutje. Zo'n kortje. Ik ben er zo blij mee!
Dat had ik nooit moeten proberen met veer-achtige krullen...