maandag 3 december 2018

Hoe naïef kan een moeder zijn

Het was een kort hazetukje van amper tien minuten. Ik zucht als ik haar geluid door de babyfoon hoor, want ik had me net zo knus en warm in onze zetel genesteld om het nieuwe pareltje op de blog van mijn dierbare vriendin te lezen.  Ik zet het geluid nog even op 'dempen' met het idee haar nog even niet te horen en nog wat verder te kunnen lezen. Hoe naïef kan een moeder zijn. Op dat toestelletje zijn er ook nog lichtjes - waarheen mijn ogen zich om de twee seconden richten. En zelfs zonder die lichtjes had ik haar nog blijven horen huilen in mijn hoofd.

Ik klim drie verdiepingen naar omhoog, roep ondertussen "Tiiiiil, ik kom eraan schattie", en hoor al meteen dat er een vrolijke filou guppie op mij zit te wachten. Ik zie inderdaad fonkeling in haar ogen, en veel goesting om vanalles te gaan ontdekken en ondernemen. 

Tijdens het neerdalen lonkt op de tweede verdieping het grote bed. Ik sta twee seconden stil, twijfel heel even, maar doe het toch. Ik leg haar op de plaats van Vanski, en plof mezelf ernaast. Toch nog even rust voor een kwartiertje. Hoe naïef kan een moeder zijn. Wat een kermis. En toen ze ontdekte dat de kat zich in een hoekje aan het voeteinde verstopt had, ging het dak er helemaal af. 

Vroeger dan verwacht, stonden we daar dus weer, beneden. Ik zag de zetel en het nieuwe warme okergele dekentje met een soort van schapenvel aan de ene kant, maar ik vermande me. "Ik ga fruit voor ons snijden", zei ik tegen haar. Waarop zij meteen naar de kast trappelde, en er twee bordjes en haar slabbe uithaalde, en op haar triptrap klom.
Zelf had ik reuzehonger. Echt. Ik had zin in croissants, of wafels, of een stevige taart, of croque-monsieurs,  of pizza zou me ook gesmaakt hebben. Soms zijn om 15u alle opties valabel. 
Met deze overdenkingen sneed ik verder de sinaasappel. Terwijl we de stukjes in elkaars mond staken, bedacht ik dat we wel nog een pak rijstwafels liggen hebben - die ik vervolgens meteen uithaalde.  Ik heb zin om er choco op te smeren, dacht ik. Maar dàt wil ik haar niet leren! Sebiet denkt ze dat rijstwafels altijd met choco zijn en wil ze nooit meer 'gewone' eten. Dus wachtte ik geduldig. Eigenlijk ongeduldig. Sinds wanneer blijft zij zolang aan tafel zitten voor een vieruurtje? 
Toen ze van haar triptrap naar beneden klom, gaf ik haar nog wat aanzetten tot spelen, waarna ik op mijn kousevoeten de chocopot uit de kast haalde. Ze keek even op bij het horen van de piepende kastdeur, ik verstopte de pot meteen achter de pak rijstwafels op tafel. Ik keek naar haar. Zij naar mij.  En tien seconden later zat ze weer naast me, met een rijstwafel mét choco én de grootste glimlach van de wereld. Hoe naïef kan een moeder zijn. 




4 opmerkingen:

  1. Herkenbaar en oh zo fantastisch verwoord! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat jij dat na drie kinders nog niet hebt geleerd? Wat mooi gebracht! De frustratie van onbereikbare fleecedekens, zetels en stilte. Dan is er gelukkig nog choco!

    BeantwoordenVerwijderen