circus

Dit weekend ging ik met Mos naar het circus.
Het ene moment zat hij met grote ogen en verstomming geconcentreerd aan de bank vastgekluisterd. Het andere moment kon hij niet stoppen met luidkeels te lachen. En geregeld kwam hij ook op mijn schoot zitten.
'Mama, het is vandaag een heel mooie dag, he'.
Ik kan niet beschrijven wat het met me doet als moeder om m'n kind zo blij te zien.

Tot in de pauze. Alle kinderen (of toch zeker negentig procent) krijgen een suikerspin of popcorn of chips - aan schandelige prijzen - het is die mensen gegund - want hoe kan zo'n circusgezelschap met een tent die maar voor dertig procent vol zit anders overleven - denk ik dan.
Ik zag Mosje kijken naar de kindjes met al dat lekkers.

Toen ik aan het kraampje al m'n euro(cent)schijfjes bijeengescharreld had, kwam ik dertig cent te kort. Ik keek naar Mosje - die vol verwachting uitkeek naar het zakje, en ik keek naar de mevrouw aan het kraam - die vol verwachting uitkeek naar het geld.
"Ik denk dat het niet zal lukken, ik heb niet genoeg geld in mijn portefeuille...", zei ik tegen Mosje en de mevrouw. Vol ongeloof en teleurstelling keek hij me aan. De mevrouw verpinkte niet. Ook al keek ik haar aan met puppy-eyes.
We druipten af.

Ik weet niet wat het precies was, maar toen ik m'n kind zo teleurgesteld zag, trad er een of ander instinctief mechanisme in gang, dat me de durf gaf om op de man af aan de buur op het bankje te vragen "of ik dertig cent zou mogen hebben alstublieft". 
"Maar natuurlijk! Alles voor de kindjes." zei de man, terwijl hij twee euro in m'n handpalm stopte. "O, Mosje, zeg maar dankuwel hoor aan de meneer", zei ik. "Nee, nee", antwoordde de man, "zeg maar dankuwel aan mama voor de chips, je hebt ze van haar gekregen". 

Mosje zo ontzettend blij. Ik blij. De meneer blij. De mevrouw aan het kraam ook blij.

Kinderen brengen vaak een ongeremde Goedheid in de mens naar boven.
Dat noem ik dan een stukje hemel op aarde. In het circus.