een gasboete van Suske aan Wiske?

Jan Becaus in Het Journaal: Lokale steden hebben de vrijheid om lokale ergernissen van overlast aan te pakken met gasboetes.

Maar wat is overlast? Datgene waar Suske zijn tenen van gaan krullen, is net voor Wiske een heerlijk moment van genieten.  En omgekeerd misschien.

Bedenk zelf maar een conflictscenario voor een stripverhaal (met of zonder gasboete) over 

• graffiti
• op de leuning van een bank zitten
• dozen over de grond slepen
• maskers dragen op straat (dat mag blijkbaar niet, tenzij je de kerstman of de sint bent)
• broodje eten op de trappen van de kerk
• wildplassen
• ...

Ik houd van de gedachte dat we weer meer moeten worden als een kind. 

Een kind is spontaan, lacht, schatert, laat los, geeft zich over, valt in armen, springt een gat, leeft.

Althans, ik hoop dat dat voor zoveel mogelijk kinderen werkelijkheid mag zijn. En ook voor volwassenen.

En okee, ik weet ook wel dat ik niet onbesuisd op een kruispunt moet staan dansen, of luide indiane-vreugdekreten op straat moet produceren om 23u30, of alle brievenbussen in het oranje verven omdat dat mijn lievelingskleur is, of....

Ik let er in het dagelijks leven heus wel op dat ik niet te veel dingen doe die aanstootgevend zijn voor anderen.

Maar hoe houd ik de balans in evenwicht tussen 'meer zijn als een kind' en 'in een kramp leven voor de schone ogen van anderen'?

Het is mijn persoonlijke, subjectieve balans met een grens.

En voor u ook een persoonlijke balans met een grens.

En voor Suske ook.

En voor Wiske ook.

Maar op basis van wiens balans en grens worden dan die gasboetes uitgedeeld?

Dat vraag ik me af!

Van één ding ben ik in deze kwestie alvast overtuigd: dat VAAGHEID blijkbaar TROEF is.

(Ik hoop trouwens uit de grond van mijn hart dat geen enkele Jood een gasboete voorgeschoteld zal krijgen....)