De Laatkomer

Eergisteren, Radio1, programma 'Joos'. Interview met schrijver Dimitri Verhulst.

Onderstaand tekstje schreef ik, soms met zijn en soms met mijn eigen woorden.

Zijn nieuwe boek: 'De Laatkomer'.

Désiré Cordier. Is al gans zijn leven ongelukkig getrouwd en kwijnt weg in dat leven dat hem geen voldoening geeft. Wou al lang weg, maar werd verhinderd door een aantal sociale conventies, taboes, beschaamdheid naar de kinderen toe,...

Op het einde van z'n leven wil hij zijn gevoel van eigenwaarde toch nog terugwinnen.

Hij wil tabula rasa. Hij wil geen zelfmoord. Hij wil gewoon een ander leven.

Hij doet zich voor als een dementerende die in zijn broek kakt en pist, en wordt op een dag in een tehuis geplaatst.  Zo is hij toch kunnen ontsnappen uit dat leven.  

En ik? Indien ik zou blijven voorthobbelen in een bepaalde ongelukkige situatie die me totaal geen voldoening geeft, zou ik dan die man kunnen zijn die ook jaren aan een stuk er niet in slaagt om iets anders aan te durven?  

Het gewone pad verlaten geeft soms angst. Angst voor wat anderen zullen denken. Angst om te mislukken.

Totaal onverwacht, komt Désiré in dat tehuis zijn oude jeugdliefde tegen. En de kracht van die pure verliefdheid is nog altijd zeer sterk aanwezig. Voor het eerst in jaren ervaart hij weer pure schoonheid in zijn leven. Had hij maar....

En ik? Waarover zal ik later mijmeren: 'Had ik deze droom maar niet onbewerkt gelaten. Mannekes mannekes toch, wie weet welke schone gewassen daar hadden opgestaan... '

Steeds meer passies die uit de harten ontluiken en stille dromen die verwezenlijkt worden. Als dat niet zalig is...

Het leven gaat snel, zeggen veel oude mensen. Laat ons dus geen twintig jaar wachten.