dinsdag 13 augustus 2013

hoe de erwt hier op ons bord kwam

Ik was niet bijster vrolijk opgestaan.
Vanski was gaan werken.
En de kinderen waren hangerig.

Omstreeks 9u30 besefte ik dat ik een plan moest zien te verzinnen, waar zowel moeder en zonen blij en energiek zouden van worden.

'Mosje, ' zei ik met opgetogen stem, 'de zon schijnt, en we gaan vandaag de erwtjes plukken! Ga je meehelpen?'
Recht in de roos, want Mos was dolenthousiast. Ik eigenlijk ook.
Hoe wat zon en erwtjes een mens toch blij kunnen maken he.

Het avontuur begon goed.

Toch voor de volle 3 minuten.
Toen schrok hij van een erwtenplanttakje dat in z'n gezicht vloog, en bleef ik de rest van het halfuur plukken met deze huilende compagnon.
Niettengenstaande vond ik het het heerlijk om in de zon te zijn en ik verheugde me alvast op het heerlijke middagmaal.

Toen we terug binnenkwamen, hoorde ik dat Kor wakker was van zijn voormiddagdut. Ik haalde hem uit, en vervolgde met Mos (die met nieuwe moed weer klaar stond om me te helpen) de voorbereiding op ons middagmaal. 


Dat was echt mooi. En leuk. En gezellig eigenlijk ook. 
Behalve dan de achtergrondmuziek: een humeurige huilende Kor die rond ons draaide.

Het resultaat van deze mix van leuke en lastige momenten: een overheerlijke maaltijd met verse erwtjes. Als u zou proeven wat dat was, dan zou u begrijpen dat het voorbije kindergehuil daarbij meteen gerelativeerd werd... 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten